Pół wieku w Polskim Czerwonym Krzyżu.

 Pół wieku w Polskim Czerwonym Krzyżu.

Michał Walenta był synem Franciszki z domu Masłoń i Aleksandra. Urodził się 27 września 1914 roku w Kamienicy Polskiej koło Częstochowy, w rodzinie robotniczej. W roku 1929 ukończył miejscową szkołę powszechną. Kończąc ją, został przewodniczącym założonego właśnie koła absolwentów i jako przewodniczący organizował zjazdy koleżeńskie w roku 1934 i 1939. Podjął dalszą naukę w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim im. Tadeusza Kościuszki w Częstochowie. W trakcie nauki ukończył kurs w zakresie obrony przeciwpożarowej.

Nauczyciel i żołnierz

W roku 1935 otrzymał dyplom nauczyciela i powołanie do wojska - na Dywizyjny Kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Łucku, skąd po jego ukończeniu, jako kapral podchorąży, trafił na staż do 50. pułku Strzelców Kresowych w Kowlu.

Po odbyciu służby wojskowej rozpoczął pracę w wyuczonym zawodzie, w Zajączkach koło Częstochowy, skąd 1 września 1938 roku został przeniesiony na stanowisko nauczyciela kierującego szkoły powszechnej w Grabarzach, w tym samym powiecie.

28 sierpnia 1939 roku otrzymał kartę mobilizacyjną. Walczył w szeregach swego macierzystego pułku. W okolicach Włodzimierza Wołyńskiego dostał się do niewoli sowieckiej, ale w ramach wymiany jeńców między sojusznikami, został przekazany Niemcom i trafił do Stalagu IV B Mahlberg.

W lipcu 1945 roku wrócił do domu. Inspektorat Szkolny w Częstochowie nie potrafił znaleźć mu pracy. Wykorzystując znajomości z okresu niewoli, udał się do Aleksandrowa Kujawskiego, gdzie jako kierownika skierowano go do szkoły powszechnej w Morzycach (pow. Nieszawa). W tym czasie był też pełnomocnikiem Inspektoratu Szkolnego do walki z analfabetyzmem i przewodniczącym Komisji Oświaty i Kultury Gminnej Rady Narodowej w Bytoniu.

Inspektor szkolny

17 lipca 1950 r został mianowany podinspektorem szkolnym na Obwód Szkolny w Aleksandrowie Kuj., gdzie był zastępcą kierownika Wydziału Oświaty. Poza szkolnictwem angażował się w działalność społeczną w Zarządzie Powiatowym PCK (do lipca 1952 r.), Lidze Przyjaciół Żołnierza, Związku Ochotniczych Straży Pożarnych i harcerstwie.

1 września 1951 roku został zastępcą dyrektora ds. społeczno-wychowawczych Państwowego Uzdrowiska w Ciechocinku. 19 kwietnia 1952 roku Powiatowa Rada Narodowa w Toruniu powołała go na stanowisko Przewodniczącego Prezydium PRN. W Toruniu został też prezesem ZP LPŻ. 5 grudnia 1954 r. powołano go na stanowisko sekretarza Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze, gdzie 1 kwietnia 1955 roku awansował na zastępcę przewodniczącego Prezydium WRN. Nadal udzielał się w Lidze Obrony Kraju (dawna LPŻ) - był tam prezesem Zarządu Wojewódzkiego.

Powrót do Torunia

W związku z chorobą żony wrócił do Torunia i na krótko do zawodu nauczyciela. Jednak już 1 maja 1956 roku powrócił do pracy w administracji, obejmując stanowisko kierownika Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Toruniu i ponownie funkcję prezesa tutejszego ZP LOK. Aktywnie wspierał działalność PCK. 7 grudnia 1959 roku został dyrektorem Terenowego Przedsiębiorstwa Budownictwa Mieszkaniowego. 5 listopada 1960 roku ukończył roczny Kurs Ekonomiki Budownictwa.

27 kwietnia 1961 r. znowu trafił do Aleksandrowa Kuj., gdzie powierzono mu funkcję przewodniczącego Prezydium PRN. Społecznie był tam prezesem ZP PCK i członkiem prezydium oraz skarbnikiem ZW PCK w Bydgoszczy, prezesem ZP Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, aktywistą w LOK, lektorem Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, wspierał aleksandrowski Hufiec ZHP.

W 1968 r. znowu wraca do Torunia, na stanowisko przewodniczącego Prezydium PRN, zostając tu jednocześnie, po raz kolejny, prezesem ZP LOK, a na początku 1969 r. i prezesem ZP PCK. 15 kwietnia 1972 r. przeszedł do pracy w Powiatowym Związku Kółek Rolniczych, gdzie początkowo był sekretarzem, a potem wiceprezesem. W roku 1975, w związku z reorganizacją administracji państwowej, powierzono mu 13 kwietnia organizację, a następnie funkcję sekretarza Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Toruniu. W latach 1970-1975 był członkiem Prezydium Oddziału Wojewódzkiego PCK w Bydgoszczy.

W PCK i LOK

Po utworzeniu województwa toruńskiego, z ramienia ZG PCK organizuje strukturę wojewódzką tej organizacji, której I Zjazd Wojewódzki, obradujący 20 sierpnia 1975 r., wybrał go prezesem ZW PCK w Toruniu. Funkcję tę pełnił do 6 marca 1989 r. 17 listopada 1984 r. VIII Krajowy Zjazd PCK nadał mu godność Honorowego Członka PCK, a 4 marca 1978 r. III Wojewódzki Zjazd PCK w Toruniu - tytuł Honorowego Prezesa Zarządu Wojewódzkiego PCK w Toruniu.

W roku 1983 VII Krajowy Zjazd LOK wybrał go na członka ZG LOK, a rok później został wpisany do Honorowej Księgi LOK.

Od roku 1964 był członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, w którym od roku 1975 pełnił funkcję wiceprezesa Koła nr 2, obecnego Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych w Toruniu. Zmarł 28 lutego 2008 roku w Toruniu.

W uznaniu zasług

Za pracę zawodową i społeczną był odznaczony m.in.: Orderem Odrodzenia Polski III, IV i V klasy, medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”, Medalem Zwycięstwa i Wolności i wieloma innymi medalami i odznakami (m.in. za zasługi dla PCK, LOK, ZHP, TPD i pożarnictwa). W roku 1995 otrzymał Odznaką Weterana Walk o Niepodległość. Zmarł 2008r Źródło: https://nowosci.com.pl/pol-wieku-w-polskim-czerwonym-krzyzu/ar/11118816?fbclid=IwAR0jeXUxhSjmS910dBfBim6-rQnxgH7--fLGJBPm0LB1hDI5L7wnmT8gnPg