GÓRAL Stanisław (1906-1983)

 GÓRAL Stanisław (1906-1983), pseud. Bogdan. Oficer WP, żołnierz Służby Zwycięstwu Polski ZWZ-AK. Ur. 18 IV 1906 w Kamienicy Polskiej, pow. częstochowski, był synem Jana i Bolesławy z Boguszów. Pracował w Tow. Zakł. Metalowych B. Hantke w Warszawie, rejon Poraj. W 1929-30 odbył służbę wojskową w 8 pp Legionów w Lublinie. W 1932p odjął pracę w Tow. Zakł. Włókienniczych „Tkacz" w Kamienicy Polskiej, następnie w Kopalni Rudy Żelaza „Anna" w Siedlcu Małym, w pow. zawierciańskim. Poza tym pracował na kontrakcie w Sądzie Pokoju nr 1 w Częstochowie. Zmobilizowany 31 VII 1939 do 74 Górnośląskiego pp w czasie kampanii wojennej walczył pod Krzepicami, Mokrą, Częstochową, Janowem, Złotym Potokiem, Lelowem, Koniecpolem, nad Pilicą został ranny.

Do domu powrócił 26 września. Od października 1939 w Częstochowie rozpoczął działalność konspiracyjną w Służbie Zwycięstwu Polski. W 1943 w potyczce z Niemcami został powtórnie ranny. W 1944 został skierowany do oddziału „Burzy" i „Wachmistrza", który operował w rejonie Piotrkowa, Tomaszowa i Warszawy. Podczas jednej z potyczek otrzymał postrzał. Podleczony powrócił do oddziału. W marcu 1945 został aresztowany przez UB, lecz po paru tygodniach zwolniono go. 10 X 1945 ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną AK Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego na Okręg Kielce. W tym czasie podjął pracę w Kopalni Rudy Żelaza „Tadeusz" podreion Borek k. Częstochowy. W Częstochowie był współorganizatorem Ochrony Mienia (piastował tam funkcję sekretarza) oraz współorganizatorem Straży Ochrony Kolei. Ponownie aresztowany 31 XII 1946, był więziony w Częstochowie. 27 IV 1947 Wojskowy Sąd Rejonowy w Kielcach na sesji wyjazdowej w Częstochowie skazał go na 6 lat pozbawienia wolności. W wyniku amnestii zmniejszono mu karę o połowę. Więziony był w Częstochowie, następnie w Rawiczu. Na wolność wyszedł 24 IV 1950. W 1950-51 zatrudniony był w Częstochowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego, następnie w Spółdzielni Pracy Blacharzy w Częstochowie. Od 1953 pracował jako zastępca sztygara w Przedsiębiorstwie Budowy Kopalń Rud w Częstochowie. W 1955 podczas akcji ratowniczej uległ wypadkowi, w wyniku którego amputowano mu prawe podudzie. Po okresie rekonwalescencji powrócił do pracy w górnictwie. Na emeryturę przeszedł w 1972. Po wielu staraniach o wykreślenie wyroku skazującego i pełną rehabilitację 15 VII 1964 Sąd Rejonowy w Kielcach wydał decyzję o zatarciu wyroku z 27 IV 1947, przywrócono mu stopień oficerski oraz odznaczenia bojowe, uznano go również za inwalidę wojennego III grupy. Był współorganizatorem budowy Pomnika ofiar II wojny światowej w Kamienicy Polskiej, należał do TPD w Częstochowie oraz do ZBoWiD. Zm. 22 XII 1983 W Częstochowie, pochowany został w kwaterze 4, rząd 2, grób 15. Odznaczony był m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowe), Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939. W małżeństwie z Cecylią Mazur miał 3 dzieci: Henrykę Barbarę (ur. 1937 felczerkę, Bogdana (ur. 1945), inż. metalurga, pracownika Hury „Częstochowa", i Zdzisława ur. 1947) technika elektryka, pracownika Huty „Czystochowa" Opracował: .Roman Sitkowski Źródło: „Cmentarz Rakowski w Częstochowie 1910-2010 – Przewodnik biograficzny”pod redakcją Juliusza Sętowskiego i Romana Sitkowskiego