Jan Szubert.

 Jan Szubert.

JAN SZUBERT (1843 — 1937), urodził się w Częstochowie, był synem Karola i Ludwiki z Maciałowiczów. Uczył się malarstwa w warsztacie Józefa Urbańskiego, pragnął studiować w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. W pamiętną noc z 22 na 23 stycznia 1863 r. wyszedł do powstania wraz z kolegą szkolnym Lucjanem Nowickim z Panek. Przez Ostami Grosz (tu znajdował się punkt zborny) udał się z grupką powstańców do Poraja, gdzie skontaktowali się z dozorcą kolejowym Edwardem Staweckim, uczestnikiem konspiracji. Po kilkudniowym pobycie w okolicach Choronia pomaszerował w grupie Józefa Grekowicza (przez Myszków) do Ojcowa do partii Apolinarego Kurowskiego. Brał udział w zdobyciu komory celnej w Sosnowcu, 17 lutego walczył pod Miechowem. Z partią Cieszkowskiego wziął udział w marszu do Panek (przez Siewierz, Koziegłowy, Poraj, Kamienicę Polską, Konopiska, Trzepizury i Truskolasy). W bitwie pod Wąsoszem 23 kwietnia 1863 r. utracił najlepszego kolegę, Jędrzeja Piotrowskiego.

Jan Szubert, Pamiętnik częstochowianina — powstańca styczniowego, opr. Z Strzyżewska, Częstochowa 2012

Tam zginął także Paweł Fikier, 20-letni kowal z Rędzin (spokrewniony z Fikierami z Huty Starej i Kamienicy Polskiej). Oddział uległ rozproszeniu. Przebywał potem w majątku Józefa Gierowskiego w Wielgomłynach, zaopatrywał oddziały powstańcze jako łącznik Józefa Oksińskiego, prowadził ewidencję ochotników i rannych. 24 grudnia 1863 r. w czasie wieczerzy wigilijnej w majątku w Wielgomłynach został aresztowany i wywieziony do więzienia w Piotrkowie. Po długim śledztwie został skazany 14 października 1864 r. na 3 lata rot aresztanckich. Przewieziony został do Cytadeli Warszawskiej a stamtąd do Moskwy. Pod koniec stycznia 1865 r. ruszył etapem do Orla. Po odbyciu kary w Permie został zesłany na osiedlenie na Syberii. Przebywał w Aczyńsku i Użurze. Na skutek starań matki Ludwiki Szubertowej (po drugim mężu Buchacz) car Aleksander II w akcie łaski zwolnił Jana Szuberta z zesłania. Po powrocie do Częstochowy we wrześniu 1872 r. był pod dozorem policyjnym, nie mógł znaleźć pracy. Po kilku latach uzyskał posadę na Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W 1878 r. ożenił się z częstochowianką Wiktorią Fedorowicz. Ich jedyny syn Stefan zmarł na gruźlicę w wieku 20 lat (pochowany został na cmentarzu w Radomsku). Jego drugą żoną była Aleksandra Wiśniewska. Jako pracownik kolei Szubert pracował na różnych stacjach, po wybuchu wojny został ewakuowany pod Moskwę. Do kraju wrócił po 1918 r. Do 1928 r. mieszkał w Ciechocinku, potem w Częstochowie. Zmarł 15 października 1937 r. w Gomunicach, pochowany został w Częstochowie. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Niepodległości z Mieczami. Jako weteran powstania awansowany został do stopnia porucznika. Szubert skończył pracę nad spisywaniem wspomnień w 60. rocznicę wybuchu powstania. Drukiem zostały opublikowane po raz pierwszy z okazji 150. rocznicy wybuchu powstania przez Muzeum Częstochowskie przy współudziale Archiwum Państwowego w Częstochowie. Źródło: Kwartalnik ,,Korzenie” nr84, R XXIII , 1/2013r