Osiedle fabryczne „Częstochowianki”, pierwsze budynki osiedla wzniesione zostały wraz z zabudowaniami fabrycznymi fabryki „Błeszno” na terenie Ostatniego Grosza (obecnie w granicach Częstochowy). W 1888 stały tu trzy bloki mieszkalne z kamienia wapiennego i cegły, kryte dachówką i podpiwniczone. Ich budowa kosztowała właściciela fabryki 100 tysięcy rubli. Obok wzniesiono osiem drewnianych domów dla robotników (były kryte papą); doktor → Władysław Biegański, który w ok. 1888 oglądał te mieszkania, określił je jako „wzorowe pod wieloma względami”. Dom drewniany składał się z ośmiu mieszkań jednoizbowych: w izbie o powierzchni 36 m², wysokości 3 m, otynkowanej i pobielonej wewnątrz znajdowały się piec i kuchenka. Na terenie osiedla znajdowały się trzy studnie (dwie przy domach robotniczych i jedna przy domach kadry technicznej). W 1888 dobudowano jeszcze jeden dom, tzw. murowany, o 16 izbach.
W czterech domach wzniesionych z kamienia znajdowały się mieszkania dwu-, trzy-, i czteropokojowe. Zamieszkiwali w nich inżynierowie i urzędnicy fabryki wyrobów jutowych „Błeszno”, a od 1900 (po zmianie właściciela) Towarzystwa Przędzalniczego „La Czenstochovienne” (→ „Częstochowianka”), także lekarz fabryki, osady fabrycznej i osiedla podmiejskiego Ostatni Grosz → Kazimierz Łokczewski. Skład narodowościowy osób, które tu mieszkały, był różny: żyli obok siebie Polacy, Niemcy i Francuzi – urzędnicy i członkowie wyższej i średniej kadry technicznej. W osiedlu toczyło się życie kulturalne (odbywały się wieczory towarzyskie i muzyczne) oraz sportowo-rekreacyjne (znajdował się tu kort tenisowy, a zimą lodowisko, działała drużyna piłkarska). Do jednego z budynków dobudowane było atelier fotograficzne urzędnika fabryki → Kazimierza Lechowskiego, który od 1908 dokumentował życie osiedla. Do czasów obecnych nie zachowały się drewniane domy robotnicze, przetrwały za to cztery domy murowane przy ul. Bardowskiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz