Eksponat tygodnia. Draparka igłowa. Zbiory Muzeum Regionalnego w Kamienicy Polskiej
Draparka służyła do nadawania puszystości watolinie .Materiał był przepuszczany między dwoma wałkami gładzącymi i drapiącymi . W procesie wytwarzania watoliny nitka wełniana stanowi osnowę, którą wiąże tworząca splot dzianinowy (najczęściej trykotowy) nitka bawełniana. Przy alternatywnym sposobie produkcji luźno skręconą przędzę wełnianą łączą splotem trykotowym dwie bawełniane osnowy. Miękkości i puszystości nadaje następnie watolinie obustronne (również jednostronne drapanie. Surowcem do wytwarzania watoliny mogą być oprócz wełny również mieszanki włókien wtórnych i sztucznych.
Ze względu na bardzo dobre własności termoizolacyjne, watolinę stosuje się do ocieplania odzieży wierzchniej – najczęściej damskich i męskich zimowych płaszczy i kurtek oraz zimowej odzieży roboczej, np. tzw. „kufajek”. Będąc bardzo ciepła, watolina jest jednak dość ciężka. Coraz częściej zastępuje się ją lżejszymi włókninami, sztucznym futrem lub materiałami polarowymi.
Mianem watoliny określa się niekiedy również niektóre włókniny, np. owatę poliestrową wykorzystywaną m.in. w tapicerstwie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz