Eksponat tygodnia. Obraz świętych. Zbiory Muzeum Regionalnego w Kamienicy Polskiej .
W dawnych domostwach od progu rzucały się w oczy obrazy wiszące na ścianach z wizerunkami świętych szczególnie w sypialni nad łóżkiem. Można było zobaczyć scenki z życia Pana Jezusa będącego jeszcze dzieckiem, były to przedstawienia Świętej Rodziny i z okresu kiedy nauczał. Można było zaobserwować ogromną różnorodność przedstawień Maryi czy to z Panem Jezusem, czy Jej samej, np. jako „Matkę Bożą Bolesną”, „Matkę Bożą Nieustającej Pomocy”, „Matkę Bożą Szkaplerzną”, „Matkę Bożą Cygańską” i wiele przedstawień „Matki Bożej Częstochowskiej”. Bardzo popularny był wizerunek „Matki Bożej Karmiącej”, którym obdarowywane były młode małżeństwa, co miało im zapewnić dostatek. Innym obrazem, który stawał się podarunkiem na chrzcie dziecka był „Anioł Stróż” widoczny jako opiekun czuwający nad bawiącymi się dziećmi. Prawie w każdym domu można było zobaczyć „Św. Agatę”, której wizerunek chronił domostwa przed piorunami i pożarami.
Podczas burzy taki obrazek był stawiany w oknie razem z zapaloną gromnicą. Wszystkie tego typu obrazy to „święte obrazy”, nie tylko dlatego, że przedstawiały wizerunki świętych , ale też dlatego, że były poświęcone wodą święconą przez księdza przy odmówieniu odpowiedniej modlitwy. Kupowano je od obwoźnych handlarzy, na odpustach, w różnych miejscach kultu, na przykład w Częstochowie, następnie musiały być poświęcone i dopiero mogły trafić na ścianę. To było ważne. Ludzie posiadający w domu takie obrazy potrafili odczytywać prawdy wiary i duchowe przesłanie, zawarte w „świętych obrazach”, potrafili zrozumieć głębokie treści wyrażone kolorami, symbolami, gestami postaci przez co obrazy stawały się przedmiotem refleksji, obejmującej różne dziedziny życia i zachęcały do modlitwy. „Święte obrazy”, to przede wszystkim oleodruki, ale były też malowane na desce, tekturze, haftowane na kanwie, albo w formie fotografii. Ale nie tylko „święte obrazy” znajdowały się w domach naszych przodków. Można też było zobaczyć scenki z nimfami, pejzaże czy portrety ślubne – monidła, popularne w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX w.
Podczas burzy taki obrazek był stawiany w oknie razem z zapaloną gromnicą. Wszystkie tego typu obrazy to „święte obrazy”, nie tylko dlatego, że przedstawiały wizerunki świętych , ale też dlatego, że były poświęcone wodą święconą przez księdza przy odmówieniu odpowiedniej modlitwy. Kupowano je od obwoźnych handlarzy, na odpustach, w różnych miejscach kultu, na przykład w Częstochowie, następnie musiały być poświęcone i dopiero mogły trafić na ścianę. To było ważne. Ludzie posiadający w domu takie obrazy potrafili odczytywać prawdy wiary i duchowe przesłanie, zawarte w „świętych obrazach”, potrafili zrozumieć głębokie treści wyrażone kolorami, symbolami, gestami postaci przez co obrazy stawały się przedmiotem refleksji, obejmującej różne dziedziny życia i zachęcały do modlitwy. „Święte obrazy”, to przede wszystkim oleodruki, ale były też malowane na desce, tekturze, haftowane na kanwie, albo w formie fotografii. Ale nie tylko „święte obrazy” znajdowały się w domach naszych przodków. Można też było zobaczyć scenki z nimfami, pejzaże czy portrety ślubne – monidła, popularne w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX w.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz