Eksponat tygodnia. Radio lapowe firmy Radio H. Mende & Co. GmbH, Dresden. Model: M168-GW - Mende. 1938/39r . Zbiory Muzeum Regionalnego w Kamienicy Polskiej.
1 listopada 1923 roku Hermann Mende i Rudolf Müller założyli Radio H. Mende & Co. (GmbH), Drezno [RP0179]. Firma pierwotnie produkowała tzw. „trójkątną klamrę”, którą można jeszcze zobaczyć z sygnetu [673301], oraz elementy elektryczne wykonane z materiału prasowanego, ale wkrótce także odbiorniki detektorów.
W 1925 roku Martin Mende (MM) dołączył do firmy swojego wuja jako kierownik sprzedaży. MM otrzymuje pełnomocnictwo, staje się udziałowcem, a po kilku latach menadżerem. Zatrudniając 3000 pracowników, firma staje się jedną z największych tego typu w Niemczech.
W 1925 Mende produkuje 2000 urządzeń. Interesujący jest dodatek do znaku towarowego „Günther system”: Ulrich Günther pochodzi z firmy Koch & Sterzel w Dreźnie, gdzie 16 lutego 1924 r. zarejestrował patent DRP 414018 na „odbiorniki audio ze stałym tłumieniem”. Opracowuje urządzenia (prawdopodobnie od E45 z 1927 r.), patentuje niektóre wynalazki i pracuje jako dyrektor techniczny. Firma handlowa Mende „Magnaphon Radio GmbH” przejmuje patenty od Günthera [639181].
Przez krótki czas sprzedażą zajmuje się firma Mende Magnaphon Radio GmbH.
Wraz z modelem 100, Mende 1930 oferuje opcję przełączania między siatką ekranową a power audio jako specjalną funkcją. Jako audio z siatką ekranową, urządzenie ma szczególnie wysokie wzmocnienie, a w pobliżu dużego nadajnika obwód audio z siatką ekranową zapewnia większą selektywność i jednocześnie dalszą poprawę jakości odtwarzania [663022].
W 1931 roku Mende zbudował 111 000 odbiorników. Według [DRM96] w 1932 roku Mende mógł przejąć dział radiowy i kilku pracowników firmy Koch & Sterzel, ponieważ ta duża firma zaprzestała produkcji radioodbiorników. Powodem tej decyzji w firmie Koch & Sterzel miały być znaczne straty finansowe z powodu wadliwych kondensatorów i zimnych lutów, zwłaszcza w przypadku dużej dostawy do Szwajcarii. Kosztowne spory dotyczące patentów radiowych prawdopodobnie dostarczyły jeszcze jednego powodu.
W 1933 roku „światowej klasy” modele z LMK uchodziły za odbiorniki o najlepszych parametrach HF, a Mende chwalił „Super 1934” z wysokim IF 1648 kHz jako przyszły typ niemieckiej jakości super [663318]. Argumenty: W paśmie radiowym nie ma transmisji gwizdami, urządzenie również doprowadza nadajnik lokalny tylko do jednego punktu na skali, czyli „bez” częstotliwości obrazu i wykazuje „absolutną wolność od szumów”.
W 1933 r. firma przekształciła się w spółkę komandytową; Günther jest jednym z komandytariuszy. Pozostał wierny firmie do końca wojny, po czym wyjechał do USA [639181]. Mende określa numery modeli na podstawie ceny detalicznej na kilka lat. W 1934 roku Mende reklamował „skalę śmigła o dużym widoku z optyką z lekkimi szczelinami”.
21 października 1937 roku Mende świętuje milionowy odbiornik radiowy, którego produkcja w 1937 roku wyniosła łącznie 200 000 sztuk. Niektóre modele (np. 8-tube Super) sprzedawane są we Włoszech, Anglii i Skandynawii [664905]. Mende produkuje prawie wszystkie komponenty, takie jak obudowy, zestawy cewek, przełączniki falowe, kondensatory, części toczone, ekranowanie, rdzenie żelazne HF, obudowy itp. we własnej fabryce.
W 1938 roku co trzeci 2-pierścieniowy, 3-rurowy odbiornik zbudowany w Niemczech był Mende. Roczna produkcja to około 250 000 urządzeń przy zatrudnieniu około 3000 osób na terenie o powierzchni 50 000 metrów kwadratowych. Firma opracowuje specjalne urządzenia dla tropików [664905].
W pierwszej połowie lat trzydziestych Mende miał około 10% udziału w rynku [503] i tym samym zajmował trzecie miejsce, tuż za Sabą. W ostatnich trzech latach przed wojną firma zajmowała drugie miejsce za Telefunkenem lub pierwsze miejsce wśród posiadaczy pozwolenia na budowę.
W czerwcu 1945 r. okupanci rosyjscy rozebrali fabrykę i wywieźli wszystko, łącznie z surowcami, do Rosji. Źródło: https://www.radiomuseum.org/dsp_hersteller_detail.cfm...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz