Łuniewscy herbu Łukocz

 Pierwszym mężem właścicielki dóbr Kamienica Polska Antoniny z Wędrychowskich (Sadowskiej) był - nieznany nam z imienia - Łuniewski. Pochodzenie męża Antoniny przez wiele lat stanowiło zagadkę. O familii Łuniewskich milczały źródła historyczne dotyczące Małopolski, nie spotykało się Łuniewskich na Śląsku i w Wielkopolsce. Na trop naprowadził mało znany herbarz Ignacego Kapicy Milewskiego, wydany w Krakowie w 1870 r. z przedmową Zygmunta Glogera. Na stronie 254 tegoż herbarza, czy raczej spisu nazwisk szlacheckich, mówi się o Łuniewskich z dóbr Łuniewo z ziemi drohickiej na Podlasiu. W 1539 r. występuje w źródłach Stanisław Łuniewski, komornik ziemi drohickiej. Z kolei w tomie VI. herbarza Kaspra Niesieckiego, wydanym w Lipsku w 1841r., na stronie 290 wymienieni są przedstawiciele rodu Łuniewskich z województwa podlaskiego, m.in. Grzegorz „Plewa" Łuniewski i Walentyn Łuniewski. Antoni Łuniewski był pisarzem grodzkim drohickim, Wincenty archiwistą ziemskim w Żytomiersku, a Karol mierniczym drohickim. Łuniewscy pieczętowali się herbem własnym Łukocz, bardzo rzadkim, pochodzącym najprawdopodobniej z Prus Królewskich.

Przedstawiał pół dzika („wieprza dzikiego") z dwoma kłosami w pysku, wypadającego z muru. W wydrukowanym we Lwowie w 1857 r. Poczcie szlachty galicyjskiej i bukowińskiej, dokumentującej wylegitymowanie się w latach 1782-1788 ze szlachectwa występuje Daniel Łuniewski i jego syn Feliks Erazm Antoni herbu Prawdzie. Nie wydaje się prawdopodobne, by istniała galicyjska linia Prawdziców, utożsamienie Lukocza z herbem Prawdzic o tyle jest możliwe, iż w obu herbach mamy do czynienia z sylwetką zwierzęcą na murze, w Prawdzicu jest to jednak sylwetka lwa. Najistotniejsze dane o poszukiwanej przez nas koligacji odnaleźliśmy w Złotej księdze szlachty polskiej Żychlińskiego (rocznik XXV, Poznań 1903, s.221 i następne). Jan Łuniewski, komornik ostrowski, dziedzic wsi Zalesie Nowe z ziemi bielskiej z żony Antoniny Wendrychowskiej (sic!) zostawił dwóch synów: Rafała i Aleksego Ambrożego Damazego (trojga imion). Rafał zmarł jako kawaler, Aleksy żonaty był z Justyną Molęcką. Zostawił 4 synów i 2 córki. Dwaj synowie: Jan (ur. w 1825 r. w Krakowie) i Teodor (ur. 1827) w 1846 r. osadzeni zostali w Cytadeli a po trzech latach więzienia skazani przez sąd wojenny w Warszawie na Syberię i pozbawieni szlachectwa. Szlachectwo przywróciła im amnestia czy raczej manifest koronacyjny cara Aleksandra II. Teodor pracował jako urzędnik w biurze Koziełł-Poklewskiego na Syberii. Nie zostawił potomstwa. Jan ożenił się z Jadwigą Wojciechowską. Ich syn Jan Kanty (ur. w 1859 r.) był doktorem praw i pracował jako urzędnik w Nowym Sączu, drugi syn - Stefan (ur. w 1864 r.) był doktorem medycyny w Krakowie. Ożenił się z Wandą Czermińską. Interesujące są dzieje przedstawicieli rodziny Łuniewskich. Jan Kanty Franciszek Łuniewski (1800-1851), syn Wiktoryna, podczaszego drohickiego i Anny Rupniewskiej h. Śreniawa był w wojnie 1831 roku kapitanem I pułku krakusów (kawaler Virtuti Militarii). Starszy brat Jana Kaniego. Wiktor Franciszek (1793-1877), był kapitanem 1 pułku ułanów, w 1812 r. walczył pod Możajskiem i Smoleńskiem. Romuald Łuniewski (ur.1840) był urzędnikiem górniczym, naczelnikiem pieców cynkowych w Dąbrowie. Teofil Łuniewski (1829-1893) żonaty z Kazimierą Wielowiejską zmarł w Zagórzu koło Częstochowy. Jan Łuniewski, mąż Antoniny Wędrychowskiej był synem Wawrzyńca Łuniewskiego i Rozalii z Rzewuskich, a wnukiem Kazimierza i Teofili z Jordanów Stojowskich herbu Trąby. Rozwiązaliśmy oto zagadkę pochodzenia pierwszego męża dziedziczki dóbr Kamienica Polska. Znamy herb Łuniewskich - Łukocz. Pozostanie chyba na zawsze zagadką, w jakich okolicznościach doszło do spotkania Jana i Antoniny. Nadal trwają poszukiwania właściwej linii rodu Sadowskich, do której należał drugi mąż Antoniny z Wędrychowskich - Florian. (ak)

Źródło: Kwartalnik ,, Korzenie” , nr45 , R. XIII, 2 /2003