Stare fotografie.
Oglądanie starych fotografii przypomina czytanie powieści o przemijaniu. Postacie zmieniają się z biegiem lat, przychodzą coraz to nowe pokolenia, a stare ustępują im miejsca. Czas mija , a wraz z nim zmieniają się ludzie , ich otoczenie , obyczaje i nawyki. Nie zmienia się tylko stara fotografia. Jest taka sama jak kiedyś, kiedy fotograf w atelier prosił fotografowanego aby patrzył w jednym kierunku , nie poruszał się i siedział nieruchomo. A kiedy już zapisał nasz obraz na szklanej płycie , mógł go później kopiować w dowolnych ilościach.
Kiedy oglądamy stare rodzinne fotografie , nie zawsze pamiętamy kogo przedstawiają. . Zazwyczaj im starsza fotografia tym trudniej przychodzi nam ją opisać i odpowiedzieć na proste skądinąd pytanie,.....kto to jest ?. Czy to jest nasza prababcia , a to jest nasz pradziadek , a może ich bliższa lub dalsza rodzina... Podobnych pytań mogą być setki lub tysiące. Pamięć ludzka jest szalenie ulotna. Zdarzenia nie opisane znikają wraz o ostatnimi świadkami ich zaistnienia , a ludzie umierają i często nikt o nich później nie pamięta. Jedną z niewielu rzeczy jaką później po sobie pozostawiają jest stara fotografia , mała tekturka z wizerunkiem osoby zapisanym w ułamku sekundy przez fotografa. Zawsze intrygowała mnie jej historia. Historia osoby na niej uwiecznionej. I stale nurtowała mnie odpowiedź na pytanie , czy fotografia , podobnie jak osoba na niej uwieczniona , tak samo umiera i odchodzi w zapomnienie.
Jak mówią stare przekazy , każda stara fotografia zawiera duszę osoby fotografowanej, a dusza ta żyje tak długo jak długo ktoś jeszcze o o tej osobie pamięta. Od każdego z nas zależy na jak długo chcemy w niej uczestniczyć ,bowiem stara fotografia nieustannie nas urzeka i skłania do refleksji nad przeszłością.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz